Ksiądz Erminio Vanzetta z regionu Trydent-Górna Adyga, alpinista, przez długie lata ratownik górski w Soccorso alpino, jest kapłanem od ponad 60 lat. „Ale powinienem już leżeć na cmentarzu” – śmieje się. Wbrew metryce nadal uprawia narciarstwo biegowe, wspina się po „swoich” górach i choć nie bierze już udziału w akcjach ratowniczych („Jeszcze by tego brakowało, nie jestem wariatem!”), czasem prowadzi wyprawę w góry. „Kiedy trafi się ktoś, kto mi zaufa. Tylko na specjalną prośbę” – podkreśla.
Z biskupem na Marmoladę
W 2018 roku zaufał mu emerytowany arcybiskup Trydentu Luigi Bressan. „Doszliśmy na Punta Penìa na szczycie Marmolady – opowiada ks. Erminio, mając na myśli wysokość 3 340 m n.p.m. – Arcybiskup chciał iść dalej, do żelaznego krzyża na samym wierzchołku, ale ja miałem obawy. Czułem, że elektryzują mi się włosy” (Corriere del Veneto).
Ratownictwo alpejskie
Góry kocha od dziecka, ale konkretny wymiar ta miłość znalazła w 1963 roku, kiedy ks. Erminio, wówczas kapelan w Vigo di Fassa, wstąpił do Soccorso alpino i otrzymał legitymację numer 931. Zachęcił go do tego ówczesny szef oddziału ratownictwa. Pewnego dnia zjawił się u proboszcza i oświadczył: „Wielebny ojcze, wszyscy wiedzą, że nie zawsze mi z wami po drodze, ale w naszym pogotowiu alpejskim przydałby się ksiądz”.
Kiedy proboszcz się zgodził, szef obiecał kandydatowi: „Jeśli zdobędziesz licencję przewodnika alpejskiego, dostaniesz ode mnie pierwszą linę”. I tak to się zaczęło.
Czytaj także:
Dlaczego “oni pchają się w te góry”? Co himalaiści odpowiadają na to kłopotliwe pytanie?
52 odnalezione ciała
Lata służby ratowniczej to niezliczone imiona i twarze, anegdoty i tragedie. Ileż to razy udało się uratować życie, kiedy wydawało się, że nie ma już żadnej nadziei. I ileż razy bezsilnie patrzył, jak ktoś wydaje ostatnie tchnienie. W jego pamięci najmocniej wyryły się odnalezione ciała. Było ich 52, jak policzył.
Na szczęście uratowanych było więcej. Tak wielu, że zgubił się w rachunkach. Ze wzruszeniem wspomina 22-letniego Niemca, Johanna, który w połowie lat 70. spadł z Torre Finestra del Catinaccio. „Kiedy do niego dotarłem, był u kresu. Zdążyłem mu tylko udzielić ostatniego namaszczenia i umarł mi w ramionach. Rok później odwiedzili mnie jego rodzice. »Dziękujemy księdzu. To nasza jedyna pociecha, że przy śmierci syna był ksiądz« – powiedzieli. Nic więcej nie było mi trzeba”.
Ciało i krewni
Ale nie zawsze pojawia się wdzięczność. „W 1975 r. poszliśmy szukać ciała w pewnym żłobie. Znaleźliśmy je, ryzykując życie, idąc śladem kawałków mózgu rozpryśniętych na śniegu. Było w bardzo niebezpiecznym miejscu. Nie wiem, czy to nie była moja najtrudniejsza akcja. Ostatecznie, kiedy wydobyliśmy ciało, postanowiliśmy nie pokazywać go rodzinie. Następnego dnia ciotka ofiary zarzuciła mi, że wypełniłem trumnę kamieniami, a jej siostrzeńca zostawiłem w górach – opowiada kapłan. – Muszę przyznać, że chyba nigdy nie wściekłem się tak jak wtedy. Wyciągnąłem z kieszeni zdjęcie tego alpinisty i pokazałem jej, a potem wyrzuciłem ją za drzwi”.
Rozbita twarz
Na szczęście są też opowieści z happy endem. „Na początku lat 80., na Pale di San Martino, pewien turysta z regionu Veneto wymyślił sobie, że odepnie się od łańcucha i dalej będzie wspinać się bez asekuracji. Spadł, ale miał dużo szczęścia. Upadł na skałę o takim nachyleniu, że dalej się zsunął. Kiedy go znaleźliśmy, miał okropnie rozbitą twarz. Zabraliśmy go do schroniska. Po wielu latach odwiedził mnie kiedyś w zakrystii przystojny nieznajomy: »To ja jestem tym, co rozbił sobie twarz«, powiedział. »Ja i moi rodzice chcieliśmy księdzu podziękować«”.
Siostra nie do zdarcia
Ks. Vanzetta uważa, że sam został cudem uratowany. Kiedyś opuścił helikopter, który chwilę później się rozbił. „Pamiętam też cudowne uratowanie siostry Giovanniny, 50-letniej zakonnicy z Lamon, która ześlizgnęła się ze źle wyznaczonej drogi na Pale di San Martino. Ściągnęliśmy ją na dół owiniętą kocem. Była w bardzo kiepskim stanie. Kilka dni później poszedłem ją odwiedzić w szpitalu. Ordynator nie mógł się nadziwić, jak mi się udało przetransportować kogoś z uszkodzonym kręgosłupem, nie doprowadzając do paraliżu – wspomina ratownik. – To proste. Siostry są nie do zdarcia – odpowiedziałem” (Famiglia Cristiana).
Don Erminio Vanzetta, il prete che per più di 50 anni ha prestato servizio nel Soccorso Alpino http://t.co/uIJsvgTCrTpic.twitter.com/sbI7vOl1RA
— Famiglia Cristiana (@fam_cristiana) August 29, 2015
Czytaj także:
Czego uczą mnie góry?