Sadzawka Siloe powstała prawdopodobnie ok. 2700 lat temu w pobliżu jerozolimskiego pałacu króla Judy Ezechiasza. Stanowiła ona część systemu wodociągowego ówczesnej Jerozolimy, jak również miejsce rytualnych obmyć.
Z czasem wśród okolicznych mieszkańców upowszechniło się przekonanie o leczniczym charakterze wody z sadzawki. Zbiornik pełnił swą funkcję do czasu zniszczenia Jerozolimy przez Rzymian w 70 r. n.e.
Sadzawka wspominana jest w Biblii kilkukrotnie: w Księgach 2 Królewskiej, Izajasza oraz Nehemiasza, a także w Ewangelii wg św. Jana. Z ostatnią z tych wzmianek wiąże się opowieść o uzdrowieniu przez Jezusa niewidomego żebraka (por. J 9,1-12).
Po blisko dwóch tysiącach lat od tamtego wydarzenia, 28 grudnia ub.r., Urząd Starożytności Izraela poinformował o planach odtworzenia obiektu i udostępnienia go pielgrzymom i turystom.
„Basen Siloam w Parku Archeologicznym Miasta Dawida w Jerozolimie jest miejscem o znaczeniu historycznym, narodowym i międzynarodowym. Po wielu latach oczekiwań, wkrótce (…) udostępnimy je milionom odwiedzających i turystów” – podkreślił burmistrz Jerozolimy Moshe Lion.
Początek odkryć archeologicznych w rejonie sadzawki przypada na ostatnie dwie dekady XIX w. W roku 1880 r. w pobliskim tunelu wodnym odkryto starożytny napis “Siloam”. W latach ’90 XIX w. grupa amerykańskich i brytyjskich badaczy odsłoniła pierwsze prowadzące do basenu schody. Dopiero jednak w ostatnich dwudziestu latach udało się odkopać zbiornik w całości. Za kilka miesięcy przez instalację poprowadzi ścieżka turystyczna.
Podkreślenia wymaga fakt, iż sadzawka ta nie jest pierwszym zbiornikiem wodnym oddanym do oglądania zwiedzającym w obrębie jerozolimskiego Parku Archeologicznego Miasta Dawida. Dokładne miejsce uczynionego przez Jezusa cudu może więc nigdy nie doczekać się precyzyjnego określenia.
